Sa kasaysayan, naging entablado ito para sa pag-atake sa pamamagitan ng pagpigil sa suplay ng military na pinamunuan ni Hashiba Hideyoshi (kalaunan ay Toyotomi Hideyoshi), ang lingkod ni Oda Nobunaga. Noong ika-17 na siglo, pinalawak at napanatili ni Ikeda Mitsumasa ang kastilyo bilang isang kastilyo sa flatland mountain na may sakop na 320,000 kita mula sa ani. Tinatawag din ito bilang “nakababatang kapatid ng Kastilyo ng Himeji” dahil ang mga manggagawa ng Kastilyo ng Himeji, na itinalaga bilang isang national treasure ng Japan, ay kabilang sa konstruksyon ng Kastilyo ng Tottori. Sa Ninomaru kung saan matatagpuan ang tirahan ng panginoong pyudal, itinayo ang kauna-unahang tatlong palapag na hugis pagoda na turret sa rehiyon ng San’in, at matagal na itong nagbibigay ng dangal sa mga tao bilang simbolo ng domain.

Pagkatapos kay Mitsumasa, ang Pamilya Ikeda ng Tottori ay nakilala bilang mga pangunahing tagapagtaguyod ng Meiji Restoration (1868). Sa partikular, ang ika-12 henerasyon na si Yoshinori ay nagtayo ng high performance reverberatory furnace at nagsilbi bilang miyembro ng bagong gobyerno noong Digmaang Boshin (1868-1869). Sa ilalim ng kautusan ng pagpapasara ng kastilyo pagkatapos ng Meiji Restoration, maraming gusali ang naiwan dahil sa militar na pangangalingan. Subalit, nang naitatag ang kaayusan, kasabay ng pag-atras ng mga sundalo, giniba ang mga simbolikong turret. Sa kasalukuyan, isinasagawa ang mga proyekto ng restoration ng mga gusali ng kastilyo sa dati nitong anyo.

Ang “Taikoganaru” ay isang napakalaking pangunahing kampo na itinayo noong 1581 ni Hashiba Hideyoshi para sa pag-atake sa pamamagitan ng pagpigil sa suplay ng military ng Kastilyo ng Tottori. Kahanga-hanga din ang malaking linya ng depensa na may tatlong magkakonektadong moat.

Ang Mga Guho ng Kastilyo ng Tottori na itinalaga bilang makasaysayang pook sa bansa ay ipinapahayag sa kasalukuyang panahon ang anyo na pinagbago ng mga kastilyo mula sa panahon ng medyebal hanggang sa maagang moderno at modernong panahon sa Japan. Ito rin ay napili bilang isa sa mga kilalang 100 kastilyo sa Japan.

Isinasalamin ng arkitektural na estilo ng Jinpukaku ang pag-unlad ng arkitektural na teknolohiya ng kanluran noong Panahon ng Meiji. Idinisenyo ito ni Dr. Katayama Tokuma, na siya ring nagdisenyo ng Dating Tirahan ng Crown Prince, angState Guest House Akasaka Palace, na itinalaga bilang isang national treasure ng Japan.

Kasabay ng konstruksyon ng Jinpukaku, nabigyan rin ng kuryente at telepono ang sentro ng lungsod. Dagdag pa rito ang pag-unlad ng network ng transportasyon tulad ng pagpapatayo ng mga riles ng tren sa Prepektura ng Tottori at iba pa ay mabilis na naisulong, at ang lungsod ay na-modernize. Kaya ang malaki at tunay na estilo ng kanluran na arkitektura sa mga lungsod sa rehiyon ay napakahalaga at sumisimbolo sa modernisasyon at teknolohiyang pag-unlad sa mga lungsod sa rehiyon.

Samakatuwid, ang Jinpukaku ay isang simbolikong gusali ng modernisasyon sa Lungsod ng Tottori, at mula noong Meiji Restoration (1868), nag-ambag ito nang malaki sa pag-unlad ng Lungsod ng Tottori, na bago nito ay nakaranas ng mahabang panahon ng pagbagsak.

Gayunpaman, tatlong taon nang matapos ito, nagkaroon ng trahedya kung saan dahil sa malakas na ulan na dulot ng bagyo, bumigay ang dam na gawa sa lupa (earth dam) at inanod ang pamayanan. Nagsilbi ito bilang aral, kung kaya’t si Sano Tojiro, isang doktor sa engineering na naging matagumpay sa pagtayo ng kauna-unahang kongkretong dam sa Japan, ang nangasiwa sa panunumbalik nito at itinayo ang Mitani Dam, na isang solido at kongkretong dam na napreserba sa kasalukuyang panahon. Mula noon, ang tap water mula sa Headwaters Reservoir at Facility Complex ng Suplay ng Tubig ng Dating Mitani ay ginagamit bilang inuming tubig. Bukod rito, tumutulong din ito sa pag-unlad ng rehiyon nang higit kalahating siglo, tulad ng pagsusuplay ng tubig para sa mga steam locomotives o sa mga pabrika, at nagpatuloy ang aktibong papel nito hanggang 1992. Bagama’t sinara ito bilang isang pasilidad pagkatapos, ang sistema ng suplay ng tubig noong Panahon ng Taisho (1912-1926) ay nananatili hanggang sa kasalukuyan at itinalaga ito bilang mahalagang kultural na ari-arian ng Japan noong 2007. Ngayon, kinagigiliwan ito bilang lugar kung saan mararamdaman ang kasaysayan ng rehiyon.

Matatagpuan ito sa kabundukan malapit sa sentro ng lungsod, kaya maaaring ma-enjoy ng mga bisita ang tanawin sa apat na panahon, tulad ng namumulaklak na sakura, mga alitaptap tuwing tag-init, makukulay na dahon tuwing taglagas, at niyebe tuwing taglamig, na tiyak na magugustuhan ng mga tao. Bagama’t natapos na ang papel nito bilang pasilidad ng suplay ng tubig, nananatili sa pasilidad na ito ang sigasig at diwa ng mga naunang henerasyon, kaya itinuturing itong isang mahalagang yaman sa rehiyon na hindi mapapalitan.