វាបានក្លាយជាទីប្រយុទ្របស់លោកហាស៊ីបាហ៊ីដិយូស៊ី (Hashiba Hideyoshi) ដែលជាអ្នកនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងដោយព្រះមហាក្សត្រអូដាណូប៉ិណាហ្គា ក្រោយមកព្រះអង្គម្ខាស់តូយូតូមីហ៊ីដិយូស៊ី (Toyotomi Hideyosi) បានលើកទព័មកវាយ ហើយនៅសតវត្សទី 17 ព្រះអង្គម្ខាស់ អីគេដាមីស្សិម៉ាសា (Ikeda Mitsumasa) បានពង្រីកនិងរៀបចំអោយក្លាយទៅជាប្រាសាទភ្នំរាបប្រើថ្ម 32 ម៉ឺនដុំ។ ហើយមានបញ្ជូនជាសម្បត្តិជាតិរបស់ជប៉ុន បានជាប់ពាក់ពន្អ័និងការកសាងប្រាសាទតូតូរីផងដែរនោះទើបប្រាសាទនេះ ត្រូវបានគេហៅថាប្រាសាទបងប្អូនប្រាសាទហ៊ីមេជី។សំណាកព្រះអង្គម្ចាស់ដែលមានរបងថ្មពីរជួរពន្ធ័ជុំវិញជាប្រាសាទដែលមានប៉មបីជាន់ដំបូងគេបង្អស់ដែលបានសាងសង់នៅតំបន់សានអ៊ីន ហើយវាជា និមិត្តរូបដែនដតាំងពីយូរលង់ណាស់មកហើយដែលបានផ្តល់មោទនភាពដល់មនុស្សជាតិ។បន្ទាប់ពី បង្រួបបង្រួមទឹកដីបាន គ្រួសារត្រកូលតូតូរីអីគេដា (Tottori Ikeda) ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាឥស្សរជនឈានមុខគេក្នុងការស្ដារសម័យមេជី នៅឆ្នំា (1868) ជាពិសេស លោកយូស៊ីណូរី (Yoshinori) ជំនាន់ទី 12 ដែលបានផលិតចង្រ្កាន ដែលមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ និងត្រូវបានបម្រើការជាផ្នែកមួយនៃកងទ័ពរបស់រដ្ឋាភិបាលថ្មីក្នុងកំឡុងសង្រ្គាម Boshin ពីឆ្នំា (1868 ដល់ 1869) ។នៅក្រោយពីការស្ដារសម័យមេជីឡើងវិញ ត្រូវបានគេបញ្ជាអោយបោះបង់់ប្រាសាទ ហើយសំណង់អាគារជាច្រើន បាននៅសេសសល់ជាច្រើនដោយសារតែប្រាសាទតូតូរីលែងស្ថិតនៅក្នុងភាពត្រូវការរបស់ទាហ៊ានតទៅទៀត។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលមានសន្តិភាព ទន្ទឹមនិងការដកកងទ័ព បន្ទាយទាហ៊ានដែលនិមិត្តសញ្ញាក៏ត្រូវបានរុះរើផងដែរ។បច្ចុប្បន្ន ការងារជួសជុលកំពុងដំណើរការលើអាគារប្រាសាទ ដើម្បីស្ដាររូបរាងពីមុនរបស់វាអោយមកដូចដើមវិញ។តៃគូហ្គាណារិ គីជាបន្ទាយទាហ៊ានដែលសាងសង់ឡើងដោយលោកហាស៊ីបាហ៊ីដិយូស៊ី (Hashiba Hideyoshi) នៅពេលមានការវាយលុកប្រាសាទតូតូរីជាមួយនិងខ្សែរការពារដ៏រឹងមំាដែលមានគូទឹកបីជាន់ព័ន្ធជុំវិញជាប់ៗគ្នា។ប្រាសាទតូតូរី ដែលត្រូវបានចាត់តាំងជាទីតាំងប្រវត្តិសាស្ត្រជាតិ បង្ហាញពីការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនពីមជ្ឈិមសម័យទៅដល់សម័យទំនើប ហើយវាត្រូវបានជ្រើសរើសជាប្រាសាទមួយក្នុងចំណោមប្រាសាទល្បីៗទាំង 100 របស់ប្រទេសជប៉ុន។

វាបានឆ្លុះបញ្ចំាងអោយឃើញអំពីការរីកចំរើននៃបច្ចេកវិទ្យាស្ថាបត្យកម្មលោកខាងលិចនៅសម័យមេជី ដែលបានគូរប្លង់ដោយបណ្ឌិតខាងវិស្វករសំណង់គឹលោកកាតាយ៉ាម៉ាតូគិម៉ា ជាអ្នកដែលបានធ្វើការសាងសង់អតីតផ្ទះសំណាក់ Togu Imperial Palace ដែលត្រូវបានកំណត់ថាជាសម្បត្តិជាតិរបស់ប្រទេសជប៉ុន ។ទន្ទឹងជាមួយនឹងការសាងសង់អាគារជីនប៉ិកាគិ (Jinpukaku) អគ្គិសនី និងទូរស័ព្ទត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ទៅកាន់តំបន់ទីក្រុង ផ្លូវដែកត្រូវបានដាក់អោយប្រើប្រាស់ក្នុងខេត្តតូតូរី ហើយការអភិវឌ្ឍន៍បណ្តាញដឹកជញ្ជូនត្រូវបានលើកកម្ពស់យ៉ាងខ្លាំង ដែលនាំទៅដល់ការធ្វើទំនើបកម្មនៃទីក្រុង។តាមរយះការសាងសង់ស្ថាបត្យកម្មបែបលោកខាងលិចធំៗនៅតាមទីក្រុងនិងជនបទវាពិតជាសំខាន់ខ្លំាងណាស់ដែលយើងអាចនិយាយបានថាជាការរីកចំរើននៃបច្ចេកទេសនិងការធ្វើទំនើបកម្មទីក្រុងនិងជនបទ។ដោយហេតុផលនេះ ទើបបានជាអាគារជីនប៉ិកាគិ (Jinpukaku) គឺជានិមិត្តរូបនៃភាពទំនើបកម្មនៅក្នុងទីក្រុងតូតូរី និងបានចូលរួមចំណែកយ៉ាងធំធេងក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ទីក្រុងតូតូរី ដែលមានការធ្លាក់ចុះយ៉ាងយូរចាប់តាំងពីការស្ដារឡើងវិញនូវសម័យមេជីឆ្នំា (1868) ។

ដែលបណ្ដាលអោយ ភូមិនៅខាងក្រោមរងនៅការខូចខាត់យ៉ាងខ្លំាង។តាមរយះបទពិសោធន៍នេះលោកសាណូតូជីរូ (Sano Toujiro) អ្នកទទួលបន្ទុកស្ដារឡើងវិញនិងជាបណ្ឌិតផ្នែកវិស្វកម្មបានជោគជ័យក្នុងការយកបេតុងមកសាងសង់ទំនប់ទឹកតំបូងគេនៅជប៉ុន បានសាងសង់ទំនប់ទឹកពីបេតុងមិតានិ (Mitani) ដ៏រឹងមំាដែលបន្សល់រហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។ក្រោយមកផ្លូវទឹកដែលបានធ្វើនៅអតីតទំនប់ទឹកផ្គត់ផ្គង់ប្រភពទឹកមិតានិ (Mitani) បានក្លាយជាផ្លូវផ្គត់ផ្គង់ទឹកសំរាប់បរិភោគ និងសំរាប់ផ្គត់ផ្គង់ដល់រថភ្លើងដែលប្រើប្រាស់ចំហាយទឹក និងរោងចក្រជាដើម ដែលបានរួមចំណែកដល់ការអភិវឌ្ឍន៍ក្នុងតំបន់អស់រយៈពេលជាងកន្លះសតវត្ស ដែលសកម្មភាពរនេះបានបន្តរហូតដល់ឆ្នាំ 1992 ។ក្រោយមកវាត្រូវបានគេបោះបង់់ ប៉ុន្តែ់ នៅឆ្នំា 2007 វាត្រូវបានគេកំណត់ថាជាសម្បត្តិវប្បធម៌ជាតិដ៏សំខាន់ ហើយក៏ជាកន្លែងដ៏ពេញនិយមមួយដែលអាចឲ្យយើងដឹងពីប្រវត្តិសាស្រ្តនៃតំបន់នេះផងដែរដោយសារមាននៅសល់ប្រព័ន្ធទឹកនៅសម័យ តៃស្យូ (Taisho) ពីឆ្នំា (1912-1926) ។ ហើយដោយសារវាជាទីក្រុងស្ថិតនៅើជិតតំបន់ភ្នំ ភ្ញៀវទេសចរណ៍អាចរីករាយនឹងទេសភាពនៃរដូវនីមួយៗ ដូចជាផ្កាសាគូរ៉ា សត្វអំពិលអំពែកនៅរដូវក្ដៅ ស្លឹកឈើប្រែពណ៏និងព្រិលក្នុងរដូវរងា ដែលទាំងអស់នេះបានទាក់ទាញអ្នកទេសចរណ៍យ៉ាងខ្លំាង។ទោះបីជាឥលូវនេះតួនាទីជាកន្លែងផ្គត់ផ្គង់ទឹករបស់វាត្រូវបានបញ្ចប់ក៏ដោយ ក៏វានៅតែជាវត្តមានដែលមិនអាចជំនួសបានសម្រាប់សហគមន៍មូលដ្ឋាន ព្រោះវាជាទីតំាងបង្ហាញអំពីការខំប្រឹងប្រែងនិងជាចង្វាក់បេះដូងរបស់អ្នកជំនាន់មុន។